KA-DWA

tel: 0501 261 402, fax: 484xxxxx

Podłoże.

Płytki układa się na warstwie wilgotnego, świeżo rozłożonego jastrychu cementowego i wwibrowuje się w podłoże wibratorami rolkowymi. Dzięki temu uzyskuje się dobrze zagęszczoną warstwę nośną, a płytki są z nią zespolone na całej powierzchni. Gotową mieszankę jastrychu układa się ręcznie, poziomo lub ze spadkami, wstępnie je zagęszczając. Rozprowadzona łatą masa stanowi podłoże pod płytki. Podczas wibracji płytek nie powstają nierówności, jeżeli jastrych zostanie dokładnie rozłożony.

Najważniejszą rolę odgrywa właściwy skład mieszanki jastrychu. Najważniejsze jej cechy, to dobra urabialność, uzyskana dzięki dodatkowi plastyfikatorów oraz opóźniacze dzięki, którym wydłuża się czas wiązania betonu, co pozwala na odpowiednie ukończenie prac.

Stosowany cement powinien mieć klasę 32,5. Kruszywo od 0,2mm do 0,8mm w odpowiednio ustalonych proporcjach. Wytrzymałość utwardzonego jastrychu powinna osiągać wartość około 20-30 MPa. Oznacza, to zawartość 240-280kg cementu w 1m³. Mieszanka powinna mieć konsystencje gęsto plastyczną. Układany jastrych na podłożu betonowym musi mieć minimum 50mm. Należy zapewnić właściwe zespolenie obu warstw, dlatego podłoże powinno być oczyszczone i zastosowane warstwy szczepne.

Jastrychy układane na termicznej lub warstwie rozdzielającej powinny mieć grubość minimum 60mm. Warstwy rozdzielające stosuje się na przekład podczas układania jastrychu na starych, zniszczonych podłożach, nie zapewniających odpowiedniej przyczepności lub gdy konieczne jest wykonanie w istniejącej posadzce izolacji przeciw wilgoci.

Na przygotowanym podłożu (jastrychu) wykonuje się warstwę stykową. Powierzchnię te posypuje się cementem lub klejem w postaci sypkiej za pomocą np. kielni i dodatkowo nawilża. Na tak przygotowanym podłożu układa się płytki. Układając płytki w zależności od zaprojektowania układu liniowości wibrator rolkowy prowadzi się po ułożonych płytkach w różnych wzajemnie prostopadłych kierunkach. Po zakończeniu wibrowania należy za spoinować szczeliny pomiędzy płytkami.

Do spoinowania używa się ciekłej zaprawy cementowej zawierającej piasek kwarcowy lub fug elastycznych. Czynności te wykonuje się maszynowo. Po za spoinowaniu nadmiar fugi usuwa się trocinami szlifując posadzkę tą samą maszyną jedynie zmieniając tarczę roboczą.

Temperatura pomieszczeń i użytych materiałów przy układaniu posadzek metodą wibrowania wynosi minimum +6^oC.

Świeżo wykonana posadzka powinna być chroniona przed deszczem, mrozem, przeciągami i przegrzaniem. Wstępne  utwardzenie posadzki następuje po trzech dniach, po tym czasie możliwy jest ruch pieszych. Średnie obciążenia dopuszcza się po dziesięciu dniach, a po upływie dwudziestu ośmiu dni posadzka uzyskuje pełną wytrzymałość.

Jastrych i płytki powinny być oddylatowane od ścian, słupów i elementów konstrukcyjnych. Należy także zachować dylatacje konstrukcyjne. Wielkość powierzchni dylatowanych nie powinna przekraczać 60m². Stosując systemowe profile dylatacyjne osadzone w warstwie jastrychu i płytek. Jest to szczególnie ważne w posadzkach, po których poruszają się wózki transportowe. Dlatego posadzki przemysłowe muszą być wytrzymałe i twarde. Technologia układania wykładzin za pomocą wibratora narzuca dobór właściwego materiału okładzinowego. Do takich należą płytki gresowe i klinkierowe. Najmniejsza dopuszczalna grubość płytki to 10mm, w praktyce stosuje się także płytki o grubości 15 i 20mm w zależności na jaką powierzchnie jastrychu rozkładają się obciążenia punktowe. W przypadku przewidywanego większego obciążenia mechanicznego np. ruchu wózków widłowych lub samochodów należy stosować DILEX-KS. Składa się on z dwóch profili wykonanych mosiądzu lub aluminium połączonych wkładką z kauczuku syntetycznego. Boczne profile gwarantują dobrą ochronę krawędzi okładzin przed uszkodzeniem mechanicznym, natomiast wkładkę elastyczną można wymieniać w razie jej uszkodzenia.

POWRÓT